Ömrünün 34 ilinin 17-sini “Qarabağ”ın əsas komandasına həsr edən Maksim Medvedev 2007-ci ildə başlayan yolu 2024-cü ildə başa vurdu.

Əslində səbəbkarla karyera kitabını Azərbaycan kubokunun final matçından sonra vərəqləmək istəyirdik. Lakin Maksim ayaqüstü və tələsik söhbətdənsə, bir neçə gün səbr etməyi məsləhət gördü.

Sözünün üstündə duran Medvedev Sankt-Peterburqda ailəsi ilə birlikdə olmasına baxmayaraq, zəng vurub müsahibəyə hazır olduğunu bildirdi. Və beləcə, bir saatlı əhatə edən “vida görüşümüz” gerçəkləşdi.

(əvvəli ötən yazılarda - https://www.sportinfo.az/idman_xeberleri/musahibe/45836.htm // https://www.sportinfo.az/idman_xeberleri/musahibe/198872.html))

- “Qarabağ” sənə çox şey verdi, yoxsa sən “Qarabağ”a?

- Bu suala mənim cavab verməyim doğru olmaz. Bir şey deyə bilərəm ki, qazanılan uğurlara birlikdə imza atmışıq, “sən, mən, o” şəklində yox. Ortada nəticə varsa, deməli, klub və futbolçu olaraq bir-birimizlə əlaqə qurmağı bacarmışıq. “Qarabağ” mənə nə qədər veribsə, mən də kluba bir o qədər vermişəm. Bu, bilirsiniz nəyə bənzəyir? Ata oğula çox şey verib, yoxsa oğul ataya? Sözsüz, oğul valideynə atalıq xoşbəxtliyi verir, ata övladına sevgi ötürür.

- Geriyə boylanıb 17-18 illik yola baxanda “kaş filan şeyi elə yox, belə edərdim” dediyin nöqtə hansıdır?

- Təbii ki, mələk deyiləm, mənim də səhvlərim, çatışmazlıqlarım olub. Elə şeylər var ki, indi yadıma salanda utanıram. Buraxdığım səhvləri 23-24 yaşımda anlamağa başladım. Kaş onları 18 yaşımda dərk edərdim.

- Məsələn, nələri?

- Cavanlıq vərdişlərini - gecə klubları, əyləncələr, rejimsizlik. Bunların mənasız olduğunu gec – 23-24 yaşımda anlamağa başladım. Digər tərəfdən bunlarsız da olmur. Sanki həyatın qanunudur. Böyüyürsən, birdən pul qazanmağa başlayırsan. Ətrafında dostlar olur, ad-san sahibisən, zövqlə geyinirsən, cibində pul, altında maşın. O dönəmdə belə də lazımdır kimi düşünürsən. Çünki 18-19 yaşındakı ağıl daha artığını düşünməyə imkan etmir. Amma yaşa dolduqca etdiyin hərəkətlərin mənasız olduğunu anlayırsan.

- Cavanlıq demişkən, Elvin Cəfərquliyevin son 1 ildəki davranışlarına münasibətin necədir? Kapitan kimi onunla söhbət etmisən?

- Elvin komandamıza yeni gələndə uzun müddət onu tanımağa, anlamağa çalışırdım. İlk növbədə “bu, necə adamdır” sualına cavab tapmaq mənim üçün maraqlı idi. Çox qəribə insandır. Bəzən oturub ciddi söhbət edirəm, elə qulaq asır ki, bilmirəm, həqiqətən fikri məndə olur, yoxsa yola verir. Sonda insanın bu təbiətdə olduğunu başa düşürəm. Çempionluq tədbirində medal almaq üçün səhnəyə çıxanda etdiyi hərəkətlər ətrafdakılarda onun haqqında avara fikrini formalaşdırdı. Onu yaxından tanıyanlar bilir ki, əslində tam başqa adamdır.

- Etdikləri normaldır deyirsən?

- Yox, başqa şeyi demək istəyirəm. Elvinlə Maksimin arasında 10 yaşdan çox fərq var. Biz Elvinin yaşında olanda düşüncələrimiz və gördüklərimiz tam başqa idi, belə şeylərə fərqli yanaşırdıq. Ancaq indiki dövrün uşaqlarında yanaşma başqa cürdür. Evimdə üç oğlan böyüyür, onlar 20 yaşa çatanda nələr edəcəyini indidən deyə bilmərəm. Bəlkə də medal götürəndə brek-dans oynayacaqlar və bunu normal qarşıladıqlarını deyəcəklər. Necə ki, bu gün Elvinin etdiyi hərəkətlər özü üçün adi haldır. Məsələn, mənim 23 yaşım olanda medalımı götürməyə o formada gedə bilməzdim. Amma indiki gənclər bunu rahat şəkildə etməyi bacarırlar. Bu, onların tərzidir. Xoşumuza gəlməsə də, baxıb keçməliyik. Eyni zamanda düz etmədiklərini də deyə bilmərik.

- Xanımın bütün bunlarla qəbullanıb?

- Həyat yoldaşım özü deyir ki, mən Bakıdan heç yerə gedən deyiləm. Dəniz var, havası möhtəşəmdir, şəhər gözəldir, insanlar qonaqpərvərdir. Keçən dəfə sual verirəm ki, indiyə qədər Bakıda blokun qarşısında dayanıb pivə şüşəsini başına keçirən kişi görmüsən? Deyir, yox. Amma Rusiyada elə məhəllələr var ki, bloka girirsən, 4-5 nəfər oturub rahat şəkildə araq içirlər. Sakitlik, mədəniyyət, insanlıq – Azərbaycanda hər şey var. Keçən dəfə Gəncəyə getmişdik.

- Aha...

- Gəncəyə getdik, oradan Göygölə qalxanda yolda maşını saxladım. Bir qadın var idi, söhbət etdik, bir də baxdım ki, yoldaşımı qucaqlayıb buraxmır. Elə bilirdi turistlərik, qonaq gəlmişik. Əl çəkmir, deyir, gedək bizə, yemək yeyək, sonra hara istəyirsiniz gedərsiz. Adımızı belə bilməyən insan bizi evinə salır ki, yemək versin, mehribanlıq göstərsin. Bunları Rusiyada görə bilərikmi? Xeyr.

- Övladlarından ikisinin futbolla məşğul olduğunu bilirəm. Gələcəyin Maksimi ola biləcəklər?

- Bu dəqiqə böyük oğlum ən çətin dönəmdə - keçid dövründədir. Bu dövrü uğurla keçə bilsə və futbola olan sevgi onu tərk etməsə, yaxşı futbolçu olacağına ümid edirəm. Uşaqların əksəriyyəti 14-15 yaşına çatanda özünə rahat olan sənətə üz tutur. Bir gün gəlib deyə bilər ki, etdiklərinizə görə təşəkkür edirəm, mən özümü filan sahədə görürəm. Həmin an heç nə edə bilməzsən, yalnız içində ağlamaqla kifayətlənəcəksən. Axı bu qədər əziyyət çəkmisən, xərc qoymusan. Valideynlər bu kimi hallara hazır olmalıdır. Məsələn, mən özümü çətin də olsa buna hazırlamışam. Hələ ki, futbolu sevirlər, oynayırlar, görək 3-5 ildən sonra necə olacaqlar.

- Karyeranı bütünlüklə “Qarabağ”a həsr etdin. Bundan sonra sənin qədər sədaqətli biri tapılacaq?

- Açıq danışaq, indiki gəncliyin vəziyyətini görəndə, bir neçə ildən sonra hansısa futbolçunun bir komandada heç olmasa 5 il oynaması möhtəşəm addım sayılacaq. Ona görə də inanmağım gəlmir. Əsas komandada 17-18 il yer aldım. Amma söhbət “Qarabağ”da olduğum müddətdən gedirsə, bu, 20 ildir. Əsas komandaya gələnə qədər əvəzedici heyətdə çıxış edirdim. Azərbaycanda bir kluba 20 il sadiq qalmaq, 552 oyunda forma geyinmək hər adama nəsib olmur.

- Qurban Qurbanov məlumdur, onu çıxırıq. Bu yerə gəlib çıxmağında kimə borclusan?

- İki qadına – ilk növbədə anama, sonra həyat yoldaşıma. 11 yaşım olanda atamı itirmişəm və ailəmizin bütün yükü anamın çiyinlərində olub. Bacımla məni böyütmək üçün çox əziyyətlərə qatlaşıb. Xüsusən futbolçu kimi yetişməyimdə anamın böyük rolu var. O vaxt futbol oynamaqla yanaşı, həm də məktəbdə yaxşı oxuyurdum, Azərbaycan Dövlət Tibb Universitetində təhsil almaq istəyirdim. Həm futbol oynayırdım, həm yaxşı oxuyurdum, həm də akrobatika ilə məşğul olurdum. 11-ci sinifdə gündəliyimdə cəmi 3 dənə “4” var idi. Futbolu çox sevirdim, anamın dəstəyi ilə futbolu davam etdirdim və 14 yaşımda ilk dəfə evə maaş gətirdim. Ailə qurandan sonra isə dəstək vermək missiyası həyat yoldaşına keçdi. Bəxtim gətirdi ki, gənc yaşlarımda qarşıma yaxşı insan çıxdı. Bu iki qadın karyeramın uğurlu alınmasında böyük zəhmət sahibləridir. Və təbii ki, varlıqlarından motivasiya aldığım övladlarım.

HƏBİB / SPORTİNFO.AZ